Dualisme
De titel van het werk slaat op de term 'dualisme' gebruikt door de Franse filosoof René Descartes (Rationalisme).
Descartes twijfelt aan alles, er is maar één ding waaraan hij niet twijfelt 'ik denk dus ik ben' (ik denk dus ik moet ook bestaan). Door te twijfelen ontstaat er een onthechting uit de realiteit waar alles een schijnbare wereld lijkt te zijn waarin zintuigen (zelfs wiskunde) kunnen bedriegen. Het hoofd maakt daarbij een zweving door de wolken niet wetende welke kant uit te gaan.
Maar er zijn elementen die het wezen hier houden, elementen die diep in de aarde zijn geworteld als een vorm van vergroeiing van de gedachtegang met haar natuur. De natuur waarmee het verstrengeld geraakt dient gevoed te worden, en waar water is daar is leven.
En een wezen of het leven heeft een creatie-drang welke zich inspireert op haar natuur en omgeving waarin ze opereert, het houdt het wezen bezig.
It figures
It figures slaat op een dubbelzinnige betekenis.
Het denkt na, het is een figuurvorm. De figuurvorm slaat op de vrouwelijke vormen geponeerd in de mode, namelijk de zandloperfiguur. Het is dus duidelijk dat het onderwerp hier een vrouw betreft. Deze vrouw heeft tijd in haar zitten (een zandloper geeft tijd aan). Om de figuurvorm meer kracht bij te zetten en te vermenselijk heeft zij haar aangegroeid. Zij is omgevormd tot een mooie blondine. Door de begeerte van haar schoonheid dalen verschillende personen af naar haar om haar te grijpen. Maar de blondine denkt nog steeds na over een verre vergane liefde. De vraag is: welke keuze gaat zij nemen, gaat zij voor vernieuwing of blijft zij bij het vertrouwde.
Het is een droom, space-junk
Na de 20e eeuw zijn we aan het einde gekomen van een millennium, wat eveneens het 'einde' van de ruimte-loop betekend. We zijn naar de Maan geweest en terug, alles leek mogelijk en de mogelijkheden leken onuitputtelijk.
Het besef begint te groeien dat we het nog een tijd op deze planeet zal moeten uitzitten. Toch gaat ruimte exploratie en investering onverminderd voort. Men komt tot de constatatie dat echte leefbare planeten talloze lichtjaren van ons verwijderd zijn. Het is dus niet onmogelijk om een nieuw soort leven te starten, maar de mens komt te kort in zijn capaciteiten. Misschien eindigen we allemaal als space-junk en was het allemaal maar een droom.
De schaduw
De schaduw speelt zich af tussen hemel en hel, tussen geloven en niet geloven en is daarbij dus religieus geïnspireerd. Het is een schaduwzone waar de mensheid altijd moet tegen opboksen. Het kruis staat symbool voor het christelijke geloof en is verwezen naar de maan.
Op de maan bestaat zij nog, en doet zij misschien nog haar werk als ruimtelijk gegeven. Op de aarde aan de andere zijde bevindt zich een soort van Pandora's box waaruit de duivel als een hoedje uitspringt. De duivel springt daarbij in een diep ravijn en neemt dat mee, wat hij mee wil nemen. Maar de vraag blijft waar blijf jij in deze schaduwzijdes. In de ondergrond, de aarde, de maan, de ruimte, of gewoonweg in een schaduwzone.
Vervuilde generaties
De leidinggevende generatie en toekomstige generaties gaan steeds sneller, alles moet sneller en beter gaan.
Daarbij is het tempo zo snel geworden dat zij zichzelf letterlijk en figuurlijk in de vernieling rijdt. Men probeert dit nog op te vangen door relaxatie middelen te gebruiken maar het mag niet baten. We zijn allemaal de slaaf van de industrie geworden, en daarbij zijn wij de vervuilde generaties geworden.
Illusion of a lifetime
Het leven is misschien een illusie, bestaande uit illusionaire ideologieën. Deze ideologieën worden sinds 'mensenheugenis' geassocieerd en verdedigd met oorlogen. Tot het moment dat er niets anders overblijft dan een bar en leeg landschap. Het landschap waarin de mens heeft geregeerd en gedirigeerd. De mens is eveneens steeds in gevecht met zichzelf en met haar natuurlijke omgeving. Zij mag dan denken over de natuur te regeren, toch bepaald deze nog steeds onze manier van leven. Zo is elke levensvorm gebonden aan zijn of haar tijd, 'elke levensvorm zijn tijd' en 'elke tijd zijn levensvorm'. Tot men uiteindelijk van de aardbodem verdwijnt. Als de grote 'verdwijntruc', naar het hiernamaals of naar de grote 'vergeetput', het niets.
Net zoals het al onze voorgangers is vergaan zal men hetzelfde lot ondergaan.
De doopvont
De doopvont is als het indopen van een mogelijk nieuw tijdperk op aarde. Natuur wordt in deze mogelijke wereld vervangen voor artificiële goederen geproduceerd door industrie. Een geïndustrialiseerde wereld waarin 'schone lucht' een schaarste wordt en we allen met een gasmasker rondloopt. De natuur laat daarbij haar laatste zucht en laat de wereld over aan ons. Een parallelle wereld binnen éénzelfde ruimte met verschillende eigenschappen.
Longen der aarde
Longen der aarde roept voornamelijk het vraagteken op, wie brengt een bepaalde lucht in ons systeem, meer bepaald in onze longen. Het is voornamelijk geïndustrialiseerde lucht die in onze longen terecht komt en daar verwerkt wordt. Deze industrie zuigt op haar beurt de mensen leeg op verschillende facetten. Op die manier verkrijgt men een soort van ondoordringbare destructieve cirkel.
Drama ends his queen
Elke relatie is een soort theater meervoud waar men zich in bevindt. Het kan soms dramatiserende gevolgen hebben. De gevolgen kunnen 'echt' of 'vals' zijn. Voor het ontsluieren van deze casus houdt een monsterlijke hand zijn geliefde nauwkeurig vast. De geliefde laat zich vol overgave achterover vallen in de hand. De vraag is, waar speelt het drama zich dan af, bij de dramamaker of de drama-aansteller.
Pendelen
Het werk wordt gekenmerkt door 4 facetten.
Het hoofdonderdeel is het pendellum, een eenvoudige uitvinding van de mens om zoiets als een herhalend patroon en tijd uit te beelden en vast te stellen. Eens in beweging is dit niet veranderbaar meer, tenzij er ingegrepen wordt van hogere hand. In dit onderwerp zien we dat de tijd uit het gelid is getrokken aangezien de twee laatste bollen gelijktijdig uitwijken, welke volgens de wiskunde ervan niet mogelijk is, ook al is zij gebonden aan aardse principes. Deze uitwijkingen zijn het onbegrijpelijke of illusionaire besef van het bestaan.
De bollen van het pendellum zijn vermenselijkt, aangezien de mens centraal staat (da Vinci). De hogere macht, wat vaak wordt omschreven als 'God' wil de tijd tot zich nemen en verandering aanbrengen. Maar er zijn nog andere kapers op de kust die misschien dezelfde intenties hebben. De schorpioenen kunnen elk moment hun gif inspuiten in het mechanisme.
Idealisme
Dit beeld gaat uit van het ideaalbeeld van mensen. Wat steeds meer wordt opgedrongen vanuit maatschappelijke context. Waarin perfecte vormen, uitzicht en voorkomen de maatstaf worden.
(On)schuld
(On)schuld is een uitroep met duaal karakter. Waarin de mens in staat is vreselijke handelingen te stellen (handen). Tot verbijstering van de eigen daden (gezichtsexpressie).